«Η πορεία προς τα σφαγεία ξεκινά από τους ιδιοκτήτες»
Κάθε φορά που υποδεχόμαστε ένα καινούργιο άλογο σε έναν ιππικό όμιλο, στη σχολή, σε ιπποδρομιακό ή ιδιωτικό χώρο γίνεται ένα μικρό πάρτι για να το καλωσορίσουμε. Όλοι είναι χαρούμενοι και το άλογο γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Το περιποιούμαστε, αγοράζουμε καινούργια κουβέρτα, γκέτες, καπίστρι, βάζουμε το όνομά του σε μια μικρή επιγραφή έξω από τον στάβλο του, κρεμάμε μια χάντρα για το γούρι και φροντίζουμε ώστε η ζωή του να είναι όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και όμορφη. Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορούμε να παραμείνουμε οι ιδιοκτήτες του γιατί οι συνθήκες έχουν αλλάξει κυρίως οι οικονομικές . Για κάποιους όταν δεν τους είναι πλέον χρήσιμο βιάζονται να το ξεφορτωθούν. Οι περισσότεροι δυστυχώς θεωρούν αυτονόητο το γεγονός να το πουλήσουν ακόμα και σε εξευτελιστικές τιμές σε ανθρώπους που τους διαβεβαιώνουν πως θα το φροντίσουν οι ίδιοι ή ότι αναλαμβάνουν να το πουλήσουν σε άλλους. Η συνείδησή μας είναι ήσυχη πως έχουμε κάνει ότι καλύτερο μπορούσαμε και ότι ο πρώην αγαπημένος φίλος μας θα «βρει τον δρόμο του». Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Σπάνια θα βρουν ένα καινούργιο σπίτι και το πιθανότερο να έχουν άσχημο τέλος. Η πορεία των ιπποειδών προς τα σφαγεία έχει πάντα έναν σταθμό, τους μεσάζοντες. Είναι εκείνοι που εμφανίζονται είτε οι ίδιοι είτε κάποιος που έχει φιλική ή αθλητική πρόσβαση σε χώρους όπου φιλοξενούνται ιπποειδή. Δίνουν την δική τους ωραιοποιημένη «λύση» ακόμα και σε ιδιοκτήτες που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα και αδυνατούν να συντηρήσουν το ζώο. Όταν το άλογό μας καταλήξει στα χέρια τους η ζωή του δεν θα θυμίζει τίποτα από το παρελθόν. Θα παραμείνει για μήνες εκτεθειμένο σε χωράφια μέχρι να εξαφανιστεί γιατί το «εμπόρευμα» πρέπει να ανανεωθεί. Ένα τόσο μεγάλο ζώο δεν μπορεί να στέκεται μερόνυχτα εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες χωρίς προστασία, νερό ή φαγητό. Δεμένο με σχοινί για να μην μπορεί να απομακρυνθεί. Αδύναμο, υπομένει τα πάντα χωρίς όμως να μπορεί να αντιδράσει. Μήνες στέκεται επάνω στις ακαθαρσίες στις οποίες θα αποφύγει να ξαπλώσει παρά μόνο αν λυγίσει και δεν έχει δυνάμεις να είναι όρθιο Μόλις συμπληρωθεί ένας ικανοποιητικός αριθμός ιπποειδών έρχεται ο «έμπορος», ας τον ονομάσουμε ο Ιταλός, για να ελέγξει το εμπόρευμα και να υπολογίσει το κέρδος. Όσα θεωρεί πως θα του αφήσουν περισσότερα χρήματα θα αναχωρήσουν για τα γειτονικά σφαγεία. Η τύχη των υπολοίπων πάντα αγνοείται. Η έλλειψη από την νομοθεσία επιβολής κατοχής συγκεκριμένου εγγράφου ή ηλεκτρονικής σήμανσης για όλα τα ιπποειδή ουσιαστικά εξυπηρετεί το παράνομο εμπόριο και την εξαγωγή τους στα σφαγεία. Οι μεσάζοντες πληρώνονται για αυτή την δουλειά και για τον λόγο αυτό την προστατεύουν όσο καλύτερα μπορούν. Οι ανεπιθύμητοι κρατιούνται μακριά με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο. Η ψυχολογία των αλόγων μας πριν τον θάνατο είναι ότι χειρότερο θα μπορούσαμε να τους δώσουμε. Φοβούνται γιατί νιώθουν πως το τέλος πλησιάζει, αισθάνονται πανικό, είναι έρμαια στα χέρια των σφαγέων και απελπισμένα αφού δεν μπορούν να αντιδράσουν. Και σίγουρα κάπου εκεί ίσως περιμένουν κάποιον να τα σώσει. Δεν καταλαβαίνουν γιατί τα τιμωρούμε με αυτόν τον βίαιο τρόπο. Η πορεία προς τα σφαγεία διαρκεί πολλές ημέρες μέσα σε φορτηγά χωρίς νερό, φαγητό, στάση για ξεκούραση. Στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο να στέκονται μερόνυχτα πάνω στις ακαθαρσίες τους. Μυρίζουν τον θάνατο και νιώθουν απελπισμένα. Όταν φτάσουν μπαίνουν σε μικρούς χώρους σαν κουτιά όπου κάποιος από ψηλά τα πυροβολεί στο κεφάλι για να πέσουν αναίσθητα. Μετά τα κρεμούν ψηλά για να τα αποκεφαλίσουν και να τα γδάρουν. Σε άλλα όχι τόσο σύγχρονα σφαγεία τα χτυπούν μέχρι αναισθησίας με ρόπαλα και μετά τα κρεμούν κι αυτά από τα πόδια. Τα αποκεφαλίζουν και προχωρούν στον τεμαχισμό τους. Στην φωτογραφία το μαύρο άλογο συνέρχεται από την αναισθησία και παρακολουθεί αβοήθητο την σφαγή των υπόλοιπων και τέλος την δική του. Μήπως ήταν δικό σου αυτό το μαύρο άλογο; Εκείνο που ήξερε την φωνή σου; Εκείνο που σου έδωσε νίκες και σε έμαθε να αγωνίζεσαι; Ας σταματήσουμε αυτή την φρίκη. Μονάχα αν o καθένας από εμάς φροντίσει υπεύθυνα την τύχη του ζώου που κάποτε μας βοήθησε θα σταματήσει αυτή η φρικαλεότητα.
“Road to slaughterhouses has a starting point, the owners“
Each time we welcome a new horse at a horse race club, at riding school, in horse racing or private farm we always give a small welcome party. Everybody is happy and the horse becomes part of our daily lives, a family member. We care for her/him, buy a new rug, boots, halter, put his/her name to a small inscription outside the stable, we hang a bead for charm and make life of this new member as pleasant and beautiful we can. But what happens if we can’t remain its owners because financial or other conditions have changed. For some of us when our beloved animals are no longer useful they hurry to get rid of them. Unfortunately most people feel it is obvious to sell them even at ridiculous prices to people who assure that we will look after them or undertake to sell them to others. Our conscience is quiet because we strongly want to believe that we did the best we could and that our former beloved friend will “find a way”. But truth is completely different. Rarely will they find a new home and more likely is they will have a bad ending. The path to equine slaughterhouses always has a station, the middlemen. They are those that appear either themselves or as someone with a family or sports physical access which hosts equines. They give their own beautified “solution” especially when owners are facing financial trouble and become unable to maintain the animal.
When our horse ends up in their hands his life would not reminiscent of anything from the past. It will remain exposed form to the fields just to disappear one day because “commodity” will have to be renewed. Such a large animal cannot stand for days and nights exposed to the weather without protection, water or food. Tied with ropes he will not be able to move. Weak, endures everything but without being able to react. Months standing up on its dirt which will avoid lying only to bend and has no forces remain to help him to be upright. Since a sufficient number of horses will be gathered the “dealer” let’s call him the Italian, will come to check the “products” calculating his profit. Merchandise considered that will bring more profit will leave for neighboring slaughterhouses. The fate of the others has always being ignored. Lack of legislation which imposes specific document or electronic tagging for all equines essentially is serving illegal trade and exportation to slaughterhouses. Intermediaries are getting very well paid for this work and for that reason they will protect their benefits the hardest way. Unwanted will be kept away by any means. Psychology of our horses before death is the worst thing we could ever give them. They are afraid because they feel brutal end is approaching, feel panic, without mercy they are in the hands of butchers and are desperate because they cannot react. Maybe they are waiting for someone to save them. They don’t understand why we punish them in such violent way. Road to slaughterhouses lasts several days inside lorries without water, food, or any stop for some rest. Stacked one next to each other they stand for endless days and nights on their filth. They smell death and feel desperate. When they arrive at slaughterhouses they are forced to enter into small spaces, boxes of death, where someone from above will shoot them in the head so as to fall unconscious. After they will be hanged up so as to be head off and scratched. In other, not so modern slaughterhouses, they will hit with clubs until they fall unconscious and then they hang them from their legs. They are decapitated and the workers proceed in cutting them in pieces. In the photo black horse recovering from anesthesia and helplessly watch the massacre of the other, and finally his own. That black horse belonged to you? Was it yours? Was it the one that knew your voice? The one that gave you victories and taught you how to struggle? Let’s stop this horror. Only if each one of us is responsible of the fate of the animal that once helped and love us, only then we will be able to stop this atrocity.
Comments